Podstawa wprowadzenia opłaty do urządzeń księgowych.

Do zaliczenia wpłaty na zaległość podatkową, z zarazem zastosowania art. 62 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa konieczne jest ustalenie, że ta zaległość istnieje.

W wyroku WSA w Poznaniu z 19.09.2023 r. sygn. akt I SA/Po 425/23 odniósł się do sytuacji gdy organ podatkowy wprowadził do swojego systemu księgowego inną wysokość miesięcznego zobowiązania z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi niż wynikająca ze złożonej deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Organ podatkowy nie wzywał właściciela nieruchomości do wyjaśnień czy złożenia korekty, oraz nie wydał decyzji ustalającej zobowiązanie w innej wysokości niż wynikająca z deklaracji mimo nieprawidłowego wskazania liczby mieszkańców objętych zwolnieniem, a tym samym zadeklarowania nieprawidłowej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Źródłem „zadłużenia” stała się „wprowadzona do urządzeń księgowych miesięczna opłata”, mimo tego że kwota ta nie ma podstawy w złożonej deklaracji ani wydanej decyzji wymiarowej, a wyłącznie w tym, że w ocenie organu podatkowego złożona deklaracja posiada status „błędnej deklaracji”. W dalszej kolejności organ podatkowy dokonał „rozksięgowania” wniesionej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na tę rzekomą zaległość.

WSA w Poznaniu w ww. wyroku wskazał, że wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi ustalana jest, co do zasady, na podstawie złożonej przez właściciela nieruchomości deklaracji oraz stawki opłaty uchwalonej przez radę gminy. Wyjątkowo natomiast ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach przewiduje określenie wysokości tej opłaty w drodze decyzji. Przepis art. 6o ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach uprawnia organ do określenia opłaty w przypadku, gdy właściciel nieruchomości nie stosuje się do obowiązków wynikających z ustawy bądź naliczył opłatę w nieprawidłowej wysokości, nie dokonał korekty deklaracji np. w sytuacji gdy faktyczna ilość odebranych odpadów jest odmienna od zadeklarowanej. W wypadku stwierdzenia rozbieżności organ zobowiązany jest ustalić prawidłową wysokość opłaty za okresy, w którym powstał i uległ konkretyzacji obowiązek jej uiszczenia. Z tego punktu widzenia należy uznać za dopuszczalne określenie wysokości opłaty wstecz – za okresy, co do których potwierdziły się wątpliwości organu odnośnie do danych zawartych w złożonej deklaracji.

WSA w Poznaniu stanął na stanowisku, że to złożona deklaracja jest wyłączną podstawą przyjęcia wysokości wskazanej tam opłaty, jeżeli nie wydano w tym przedmiocie decyzji. Wobec nie wydania decyzji określającej opłatę w innej (wyższej) kwocie, nie było podstaw do przyjęcia istnienia zaległości, skoro właściciel nieruchomości wpłacał w terminie kwoty odpowiadające wysokości opłaty wskazanej w złożonych deklaracjach. Nie było zatem uzasadnionych podstaw do wdrożenia trybu z art. 62 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Źródło: wyrok WSA w Poznaniu z 19.09.2023 r. sygn. akt I SA/Po 425/23.