Należność wyegzekwowana nie stanowi dobrowolnej wpłaty.

Czy do wpłaty dokonanej przez Urząd Skarbowy, z realizacji zajęcia w ramach prowadzonego wobec podatnika postępowania egzekucyjnego, stosuje się przepis art. 62 ustawy Ordynacja podatkowa regulujący zaliczanie wpłat dokonanych przez podatnika? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w jednym z ostatnich wyroków WSA – wyroku WSA w Poznaniu z 27 października 2021 r. sygn. akt I SA/Po 587/21.

WSA w Poznaniu w wyroku z 27 października 2021 r. sygn. akt I SA/Po 587/21 potwierdził:

Przepisy art. 62 Ordynacji podatkowej regulują zaliczanie wpłat dokonanych przez podatnika. Użycie w tym przepisie pojęcia „dokonywanych wpłat” oznacza, że pojęcie wpłaty należy odnosić do dobrowolnych wpłat dokonywanych przez podatnika. W tej kwestii istnieje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zgodne stanowisko (por. wyroki WSA: w Łodzi z 14 października 2011 r., I SA/Łd 944/11; w Gliwicach z 20 października 2015 r., I SA/GL 468/15; w Gdańsku z 20 grudnia 2017 r., I SA/Gd 625/17 oraz z 20 marca 2018 r., I SA/Gd 151/18).

Za dobrowolną wpłatę dokonaną przez podatnika nie można zatem uważać należności wyegzekwowanej prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu egzekucyjnym. Przede wszystkim zaznaczyć należy, że do kwot wyegzekwowanych w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym stosuje się przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji a nie przepisy Ordynacji podatkowej. W tej sytuacji brak jest podstaw prawnych do zastosowania wobec wyegzekwowanej od zobowiązanego w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym należności zasad zaliczania, uregulowanych w Ordynacji podatkowej, traktując wyegzekwowaną należność jako dobrowolną wpłatę podatnika. Z art. 1 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wynika wyraźnie, że sposób postępowania wierzycieli, określony tą ustawą, stosuje się w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków i ustawa ta reguluje m. in. stosowane przez organy egzekucyjne środki przymusu, służące doprowadzeniu do wykonania obowiązków. Zatem wyegzekwowanie przez organ egzekucyjny od zobowiązanego należności wskutek zastosowania wobec niego środka przymusu, jakim jest środek egzekucyjny wyszczególniony w art. 1a pkt 12 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie stanowi dobrowolnej wpłaty własnej tego zobowiązanego, o której mowa w regulacjach art. 62 Ordynacji podatkowej.

Wyrok WSA w Poznaniu z 27 października 2021 r. sygn. akt I SA/Po 587/21