Sprostowanie decyzji i postanowień.

Jak postąpić w sytuacji gdy decyzja lub postanowienie zostało doręczone podatnikowi, a okazuje się ze zostało sporządzone z błędami? Czy można zrobić korektę bez wszczynania postępowania? Na tak postawione pytania odpowiada art. 215 ustawy Ordynacja podatkowa.

Przedmiot sprostowania.

Zgodnie z art. 215 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa możliwość sprostowania dotyczy decyzji wydanych przez organ podatkowy. Dotyczy zatem np. decyzji ustalających wysokość zobowiązania podatkowego, decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego, decyzji w sprawie umorzenia, odroczenia, rozłożenia na raty.

Możliwość sprostowania dotyczy także postanowień wydanych przez organ podatkowy. Wynika to z art. 219 w związku z art. 215 ustawy Ordynacja podatkowa. Dotyczy to np. postanowienia sprawie zaliczenia wpłaty na poczet zaległości podatkowych, postanowienia w sprawie zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych.

Zakres sprostowania.

Prostowanie dotyczy błędów rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek w wydanej decyzji oraz postanowieniu. Katalog wymienionych w art. 215 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przesłanek jest zamknięty i niedopuszczalne jest wykraczanie poza jego granicę.

Ustawodawca przewidując możliwość prostowania błędów rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek, nie wskazał ustawowej definicji tych pojęć. W związku z tym, stosując ten przepis, należy mieć na uwadze ich potoczne znaczenie.

Pojęcie „błąd” w powszechnym tego słowa znaczeniu to niezgodność z obowiązującymi regułami pisania, liczenia, wymowy itp.; odstępstwo od normy; pomyłka” (Słownik języka polskiego…, t. I, s. 167).

Błąd rachunkowy oznacza omyłkę w wykonaniu działania matematycznego, np. dodawania lub dzielenia.

Pod pojęciem oczywistej omyłki należy rozumieć taki błąd słowny, który nie budzi najmniejszej wątpliwości. Do oczywistych omyłek zalicza się różne błędy pisarskie, rachunkowe, komputerowe itp. (wyrok WSA w Gliwicach z 5 grudnia 2019 r. I SA/Gl 881/19).

Do kategorii błędów „innych oczywistych omyłek” zaliczać można podanie np. niewłaściwej daty w decyzji, w której podany rok wydania oznaczony jest liczbą pięciocyfrową. Innym spotykanym uchybieniem jest wpisywanie niewłaściwej daty, a zwłaszcza oznaczenia roku w tej dacie, wskutek przyzwyczajenia, które występuje zwykle w pierwszych dniach nowego roku, bowiem w tym wypadku odruchowo wpisywany jest jeszcze rok poprzedni. Sprostowanie dotyczyć może błędu ortograficznego, przestawienia liter, zamiany wyrazów, zgodnie z regułami języka polskiego. Oczywistość omyłki można zatem stwierdzić, porównując tekst decyzji z tekstem niektórych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (wyrok WSA we Wrocławiu z 1.03.2011 r. II SA/Wr 723/10).

Inne oczywiste omyłki to także błąd literowy w pisowni imienia lub nazwiska albo nazwy podmiotu.

Sprostowanie decyzji i postanowienia nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia.

Forma sprostowania.

Prostowanie błędów rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek w wydanej przez siebie decyzji oraz postanowieniu ma formę postanowienia.

Na postanowienie w sprawie sprostowania służy zażalenie, o czym stanowi art. 215 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

Przepisy o prostowaniu błędów i omyłek nie zawierają ograniczeń czasowych dokonania sprostowania.