Obowiązek doręczenia pisma pełnomocnikowi za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.
Zasady doręczenia pism w toku postępowania podatkowego regulują przepisy Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 145 § 2 ustawy Ordynacja jeżeli ustanowiono pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi pod adresem wskazanym w pełnomocnictwie. Stosownie natomiast do art. 144 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa doręczanie pism pełnomocnikowi będącemu adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym oraz organom administracji publicznej następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo w siedzibie organu podatkowego.
Jeżeli pełnomocnik jest radcą prawnym to mając na uwadze obowiązek wynikający z art. 144 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, doręczanie pism temu pełnomocnikowi winno następować za pomocą środków komunikacji elektronicznej na adres wskazany w pkt 47 pełnomocnictwa (albo w siedzibie organu podatkowego).
Przepis art. 144 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa nie umożliwia organowi decydowania (poza wyborem pomiędzy doręczeniem za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo w siedzibie organu), w jaki sposób będzie doręczał pisma. Przepis ten również nie umożliwia zawodowemu pełnomocnikowi zmiany sposobu, w jakiej mają być jemu doręczane pisma (tzn. zmiany z doręczania pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej na doręczenia za pośrednictwem operatora pocztowego). Regulacja art. 144 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa jest w tym przypadku jednoznaczna.
Przepisy o doręczeniach mają charakter gwarancyjny, co oznacza, że tylko prawidłowe doręczenie, tzn. dokonane zgodnie z zasadami określonymi w Ordynacji podatkowej, uzależnia skuteczność czynności podejmowanych przez organ. W tym zakresie odwołać się należy do rozważań zawartych w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 marca 2022 r., I FPS 4/21 stanowiącej, że postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności doręczone stronie, która miała ustanowionego pełnomocnika, z naruszeniem art. 145 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, należy uznać za niewiążące w rozumieniu art. 212 w zw. z art. 239 tej ustawy także wtedy, gdy strona lub jej pełnomocnik wnieśli od niego zażalenie. W jej uzasadnieniu stwierdzono stanowczo, że brak skutecznego doręczenia powoduje, że nie powstają żadne skutki materialnoprawne ani procesowe będące następstwem prawidłowego doręczenia. W szczególności orzeczenie nie wchodzi do obrotu prawnego w rozumieniu art. 212 w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa. Nie rozpoczyna swojego biegu termin do wniesienia środka zaskarżenia. Organ podatkowy nie może konwalidować tej wadliwej czynności. Zobowiązany jest jedynie do ponowienia czynności doręczenia ustanowionemu pełnomocnikowi. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, że prawodawca nie wprowadził „braku dla strony ujemnych skutków procesowych” jako przesłanki uznawania pism za prawidłowo doręczone. W przypadku tej czynności mamy do czynienia albo z sytuacją gdy doszło do skutecznego doręczenia, albo do takiego doręczenia nie doszło w związku z naruszeniem przepisów regulujących te czynności. Ocena skuteczności doręczenia ma więc charakter „zero-jedynkowy” (zob. wyrok NSA z 19 maja 2022 r., I FSK 112/22).
Źródło: wyrok NSA z 8 października 2025 r. sygn. akt III FSK 1160/24.
Warsztaty online dotyczące zasad doręczania odbędą się 11 grudnia br. „DORĘCZANIE PISM PODATKOWYCH OD 1.01.2026 R.„, szczegóły: https://podatkowyreferat.pl/pl/p/DORECZANIE-PISM-PODATKOWYCH-OD-1.01.2026-R.-11-grudnia-2025-r.-warsztaty-online/362
