Złożenie wniosku o rozłożenie na raty bez wpływu na postępowanie egzekucyjne.

Czy złożenie wniosku o rozłożenie na raty podatku od nieruchomości czy opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma wpływ na prowadzone wobec zobowiązanego postępowanie egzekucyjne? Czy złożony wniosek o rozłożenie na raty należności pieniężnej oznacza, że wierzyciel ma obowiązek odstąpienia od czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych?

Na każde z powyższych pytań uzyskamy odpowiedź negatywną.

Złożenie wniosku o zastosowanie ulgi w spłacie należności nie jest przesłanką do odstąpienia od podjęcia przez wierzyciela działań zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych wskazanych w art. 6 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Okoliczność złożenia wniosku o umorzenie bądź rozłożenie na raty należności nie stanowi podstawy do zgłoszenia zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej. Jedynie pozytywne rozstrzygnięcie wniosku zobowiązanego o udzielenie ulgi w spłacie należności może mieć wpływ na postępowanie egzekucyjne a nie sam fakt złożenia wniosku w tym przedmiocie.

W przeciwnym wypadku oznaczałoby to, że zobowiązany mimo uchylania się od wykonania obowiązku mógłby skutecznie bronić się przed stosowaniem wobec niego środków egzekucyjnych składając różne wnioski o udzielenie ulg w spłacie należności. Wierzyciel w takim przypadku byłby pozbawiony możliwości dochodzenia realizacji obowiązku do czasu ostatecznego zakończenia wszystkich postępowań zainicjowanych przez zobowiązanego. Nie ulega wątpliwości, że byłoby to dla zobowiązanego skutecznym sposobem uchylania się od podjęcia przeciwko niemu środków egzekucyjnych. Dlatego w orzecznictwie przyjmuje się, że samo złożenie przez zobowiązanego wniosku o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązania nie ma wpływu na wymagalność zobowiązania ani nie powoduje niedopuszczalności egzekucji (zob. wyroki NSA z: 19 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1957/10, 14 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1637/14, 3 sierpnia 2018 r., sygn. akt 2180/16, 7 grudnia 2016 r. sygn. akt II FSK 3197/14).

(na podstawie wyroku NSA z 16 lutego 2022 r. sygn. akt I GSK 2204/18)