Identyfikator podatkowy (NIP i PESEL) w podatkach i opłatach lokalnych.

Opublikowano przez

Podatnik jest zobowiązany do posługiwania się identyfikatorem podatkowym. Dotyczy to również podatnika podatków i opłat lokalnych. Podatnik podaje swój identyfikator podatkowy w deklaracjach, informacjach oraz pismach kierowanych do organu podatkowego. Organ podatkowy umieszcza identyfikator podatkowy w decyzjach i postanowieniach kierowanych do podatnika oraz zaświadczeniach. Wierzyciel wskazuje identyfikator podatkowy w upomnieniach i tytułach wykonawczych.

Rodzaj identyfikatora podatkowego.

Stosownie do art. 3 ust. 1 w związku z art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170) identyfikatorem podatkowym jest:

  1. numer PESEL – w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług,
  2. NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu (czyli osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami).

Istnieją zatem dwa identyfikatory podatkowe: numer PESEL i NIP. Podatnik może mieć tylko jeden identyfikator podatkowy. Nie ma przy tym znaczenia rodzaj podatku, liczba podatków czy forma opodatkowania.

Przykład
Podatnik prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą będący jednocześnie właścicielem budynku mieszkalnego oraz gruntu związanego z tym budynkiem posługuje się identyfikatorem podatkowym – NIP na każdym dokumencie związanym z jakimkolwiek podatkiem czy opłatą, do których poboru są obowiązane organy podatkowe.

Obowiązek podawania identyfikatora podatkowego przez podatnika.

Obowiązek podawania przez podatnika identyfikatora podatkowego na dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Podatnik podaje identyfikator podatkowy w:

  1. deklaracjach – poz. 1 DN-1, DR-1, DL-1, DT-1 – formularze według wzoru Ministra Finansów, deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi – według wzoru wprowadzonego uchwałą rady gminy w związku z art. 6m ust. 1b pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, deklaracji na opłatę reklamową – według wzoru wprowadzonego uchwałą rady gminy,
  2. informacjach – poz. 1 IN-1, IR-1, IL-1 – formularze według wzoru Ministra Finansów,
  3. podaniach (żądaniach, wyjaśnieniach, odwołaniach, zażaleniach, ponagleniach, wnioskach) – zgodnie z art. 168 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa podanie powinno zawierać m. in. identyfikator podatkowy,
  4. pełnomocnictwach – poz. 1 UPL-1, UPl-1P, PPS-1, PPD-1, PPO-1.

Obowiązek umieszczania identyfikatora podatkowego przez organ podatkowy/wierzyciela.

Organ podatkowy umieszcza identyfikator podatkowy w:

  1. decyzjach i postanowieniach – zgodnie z art. 210 § 1. pkt 3 oraz art. 217 § 1. pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa elementem decyzji oraz postanowienia jest oznaczenie strony jako adresata decyzji lub postanowienia. Wymóg ten uznaje się za spełniony, jeśli w decyzji lub postanowieniu podano imię i nazwisko albo nazwę, adres zamieszkania albo siedziby oraz identyfikator podatkowy (PESEL albo NIP),
  2. zaświadczeniach – poz. 3 ZAS-W, poz. 2 ZAS-S, poz. 3 ZAS-Z, poz. 2 – ZAS-P, poz. 2 – ZAS-HZ, poz. 2 – ZAS-HZU,
  3. upomnieniach – zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z 23 lipca 2020 r. w sprawie postępowania wierzycieli należności pieniężnych upomnienie zawiera znany wierzycielowi numer PESEL albo NIP,
  4. tytułach wykonawczych – poz. 14 i 15 części A.1 TW-1 oraz poz. 14 i 15 części A.1 i poz. 12 i 13 części AA TW-3, zgodnie z art. 27 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji tytuł wykonawczy zawiera m. in. PESEL, NIP.