Jak opodatkować działalność mieszaną (leczniczo-rehabilitacyjno-wypoczynkowo-turystyczną)?

Przepis art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przyznaje preferencje w opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości dla budynków lub ich części, jeżeli związane są one z udzielaniem świadczeń zdrowotnych rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i zajęte są przez podmioty udzielające tych świadczeń.

W najnowszym wyroku z 6 listopada 2020 r. sygn. akt II FSK 3451/18, NSA odpowiada na pytanie:
Czy podmiotowi posiadającemu status podmiotu leczniczego przysługuje preferencyjna stawka opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynków lub ich części, w odniesieniu do pomieszczeń wykorzystywanych na prowadzenie bazy żywieniowej, bazy noclegowej i pomieszczeń do niej przynależnych?

Stawka preferencyjna – budynki pośrednio służące działalności leczniczej nie wykorzystywane do innych celów niż działalność lecznicza.

Z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jednoznacznie wynika, że preferencyjna stawka podatkowa jest możliwa po łącznym spełnieniu dwóch warunków:

1) związania budynku lub jego części z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej;

2) zajęcia budynku lub jego części przez podmiot udzielający tych świadczeń, tzn. świadczeń zdrowotnych.

Użyte przez ustawodawcę określenie „związany z oznacza to tyle, co: „mający związek”, „powiązany”, „wiążący się”. NSA stwierdza, że przesłanka przedmiotowa z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zostanie również spełniona w odniesieniu do pomieszczeń, które co prawda nie są wykorzystane bezpośrednio do działalności leczniczej, lecz z jej prowadzeniem są powiązane, a zatem jej pośrednio służą. NSA uzasadnia, że skoro w określonym budynku prowadzona jest działalność lecznicza wykonywana w cyklu wielodniowym trudno nie uważać, że wsparciem takiej działalności jest zapewnienie pacjentowi noclegu i wyżywienia, zwłaszcza wyżywienia odpowiadającego procesowi leczenia (np. szczególnej diety, np. cukrzycowej, wątrobowej, wrzodowej itp.). Gdyby wolą ustawodawcy było ograniczenie preferencji podatkowych wyłącznie do powierzchni wykorzystywanych na prowadzenie działalności leczniczej, dałby temu jednoznaczny wyraz w ustawie podatkowej, używając chociażby takich zwrotów, jak „przeznaczone na prowadzenie działalności leczniczej”, „w których wyłącznie prowadzona jest działalność lecznicza”.

Bez stawki preferencyjnej – budynki pośrednio służące działalności leczniczej równolegle wykorzystywane do celów komercyjnych.

Natomiast zdaniem NSA równoległe wykorzystywanie niektórych pomieszczeń (tzw. niezabiegowych – gastronomicznych, hotelowych i in.) do celów komercyjnych, np. prowadzenie działalności hotelarskiej, gastronomicznej, turystycznej dla osób, które nie korzystają z usług leczniczych, wyłącza zastosowanie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Uzasadniając NSA wskazuje, że założeniem ustawodawcy była realizacja określonej polityki społecznej państwa w dziedzinie ochrony zdrowia oraz dążenie do wsparcia określonych sektorów działalności gospodarczej zajmujących się udzielaniem świadczeń zdrowotnych dla ogółu społeczeństwa, a nie wspieranie poprzez preferencyjne stawki opodatkowania branży hotelarskiej, turystycznej czy rozrywkowej (por m.in. wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2018 r., sygn. akt II FSK 2168/16). Należy przyjąć, że pomieszczenia związane z działalnością leczniczą nie mogą być zasadniczo wykorzystywane na inne cele niż związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w tym np. cele komercyjne (hotelarskie, turystyczne, gastronomiczne), kierowane do innego kręgu osób niż te, które korzystają z usług leczniczych. Wyjątek mogą stanowić przypadki epizodyczne, jednostkowe.

Prowadzenie działalności mieszanej (leczniczo-rehebilitacyjno-wypoczynkowo-turystycznej), z pobytami
wypoczynkowymi, z wycieczkami, zielonych szkół, imprez okolicznościowych (np. wesela, komunie), szkoleń, działalności rehabilitacyjnej, wieczorków tanecznych, działalności animatora, konkursów i programów rozrywkowych, z oferowanym pełnym wyżywieniem i zakwaterowaniem w pokojach o różnym standardzie i cenie, tak typowej dla sporej ilości obiektów zlokalizowanych w tzw. kurortach oraz pobliskich im okolicach nie wypełnia warunków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.