Stan klęski żywiołowej a ulga w podatku rolnym – obowiązujące przepisy.

Stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 2024 r. w sprawie wprowadzenia stanu klęski żywiołowej na obszarze części województwa dolnośląskiego, opolskiego oraz śląskiego (Dz. U. poz. 1365) stan klęski żywiołowej na okres 30 dni obejmuje:
1) w województwie dolnośląskim – powiaty kamiennogórski, karkonoski, kłodzki, lwówecki, wałbrzyski i ząbkowicki oraz miasta na prawach powiatu Wałbrzych i Jelenią Górę,
2) w województwie opolskim – powiaty głubczycki, nyski i prudnicki oraz gminę Strzeleczki w powiecie krapkowickim,
3) w województwie śląskim – powiaty bielski, cieszyński, pszczyński i raciborski oraz miasto na prawach powiatu Bielsko-Białą.

Stan klęski żywiołowej został wprowadzony na podstawie ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 1897).

Zgodnie z treścią art. 13c ust. 1 ustawy o podatku rolnym w przypadku wprowadzenia stanu klęski żywiołowej, o którym mowa w ustawie z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej, organ podatkowy może przyznać podatnikowi ulgę w podatku rolnym przez zaniechanie jego ustalenia albo poboru w całości lub w części, w wysokości zależnej od rozmiarów strat spowodowanych klęską w gospodarstwie rolnym. Oznacza to, że przyznanie ulgi uzależnione jest od tego czy w odniesieniu do obszaru, na którym są położone grunty, będące przedmiotem opodatkowania podatkiem rolnym, został wprowadzony stan klęski żywiołowej. Wprowadzenie stanu klęski żywiołowej na danym obszarze umożliwia przyznanie ulgi w podatku rolnym.

Ulga z tytułu klęski żywiołowej nie jest ulgą w podatku rolnym przyznawaną z urzędu. Ulga może zostać przyznana jedynie na wniosek podatnika. Zgodnie bowiem z art. 13d ust. 1 ustawy o podatku rolnym zwolnienia i ulgi podatkowe określone w art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz pkt 8–13, a także w art. 13b stosuje się z urzędu, a pozostałe zwolnienia i ulgi podatkowe (czyli również ulgę, o której mowa w art. 13c ustawy o podatku rolnym – ulgę z tytułu klęski żywiołowej) na podstawie decyzji wydanej na wniosek podatnika. Ulga tytułu klęski żywiołowej przyznawana jest w formie decyzji wydawanej na podstawie art. 13c ustawy o podatku rolnym oraz na podstawy przepisów ustawy Ordynacja podatkowa (art. 207, art. 210).

Ulga z tytułu klęski żywiołowej przyznawana jest w formie zaniechania ustalenia podatku rolnego albo zaniechania poboru podatku rolnego w całości lub w części. Zaniechanie ustalania podatku może zostać zastosowane w przypadku gdy decyzja wymiarowa (ustalająca wysokość zobowiązania w podatku rolnym) nie została podatnikowi doręczona. Natomiast zaniechanie poboru podatku może zostać zastosowane w przypadku gdy decyzja wymiarowa (ustalająca wysokość zobowiązania w podatku rolnym) została podatnikowi doręczona, a równocześnie nie upłynął jeszcze termin płatności podatku (raty podatku) oraz podatek nie został zapłacony. Zaniechanie poboru podatku może zostać zastosowane także w przypadku osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej w odniesieniu do podatku wynikającego ze złożonej deklaracji na podatek rolny, w zakresie do podatku co do którego nie upłynął jeszcze termin płatności podatku (raty podatku) oraz podatek nie został zapłacony.

Stosownie do art. 13c ust. 3 ustawy o podatku rolnym ulgę przyznaje się za ten rok podatkowy, w którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej. Jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzony został po zapłaceniu podatku za dany rok, ulgę stosuje się w następnym roku podatkowym.

Przy przyznawaniu ulgi i ustalaniu wysokości ulgi (w części, w całości) uwzględnia się wysokość otrzymanego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia ustawowego, o czym stanowi art. 13c ust. 2 ustawy o podatku rolnym. Konieczne jest zatem dołączenie do wniosku informacji o wysokość otrzymanego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia.

Stosownie do art. 13f ust. 2 ustawy o podatku rolnym ulga z tytułu klęski żywiołowej stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE z dnia 24.12.2013, L 352 z późn.zm.), istnieje możliwość udzielania przez państwa członkowskie pomocy pod warunkiem, że wysokość tej pomocy nie przekroczy limitów określonych w tym rozporządzeniu. Rozporządzenie to określa zarówno limit krajowy, który w okresie trzech kolejnych lat podatkowych dla Polski wynosi 295 932 125 euro, jak i limit indywidualny dla producenta rolnego, który wynosi 20 000 euro w okresie trzech lat podatkowych.

Wykorzystanie wysokości trzyletniego (dotyczy 3 lat: 2022, 2023 i 2024) krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie wynosi na dzień 2 sierpnia 2024 r. – 295 932 125,00 euro,co stanowi 100,00% (obwieszczenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 sierpnia 2024 r. w sprawie wysokości wykorzystanego krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (M. P. poz. 742).