Ulga inwestycyjna – panele fotowoltaiczne.

Podatnikom podatku rolnego, na podstawie art. 13 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym przysługuje ulga inwestycyjna z tytułu udokumentowanych rachunkami wydatków poniesionych na zakup i zainstalowanie urządzeń do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii (w tym słońca), jeżeli wydatki te nie zostały sfinansowane w całości lub w części z udziałem środków publicznych.

WSA w Łodzi w wyroku z 11 maja 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 214/21 (orzeczenie nieprawomocne) odniósł się do odmowy przyznania ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym. Organy podatkowe odmawiając przyznania ulgi stanęły na stanowisku, że podatnik nie uzyskał prawa do ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym, ponieważ nie jest właścicielem przedmiotowej instalacji z uwagi na przewłaszczenie na zabezpieczenie, jakie wynika z zawartej umowy kredytowej. Dopiero po spłacie kredytu i nabyciu własności instalacji inwestycja będzie zakończona i podatnik będzie uprawniony do skorzystania z ulgi.

Natomiast WSA w Łodzi w uzasadnieniu ww. wyroku wskazał:

Zarówno literalne brzmienie art. 13 ust 1 pkt 2 lit c ustawy o podatku rolnym jak i wykładnia celowościowa tego uregulowania upoważnia do stwierdzenia, że ulga inwestycyjna przysługuje podmiotowi podatku rolnego, który poniósł wydatki na zakup i montaż urządzeń przeznaczonych do wykorzystywania w produkcji rolnej naturalnych źródeł energii, mimo że na skutek przewłaszczenia na zabezpieczenie w umowie kredytowej umożliwiającej dokonanie zakupu i nabycia ruchomości dokonano przewłaszczenia na zabezpieczenie spłaty kredytu.

Z art. 13 ustawy o podatku rolnym nie wynika, aby podatnik podatku rolnego ubiegający się o przyznanie ulgi z tytułu wydatków poczynionych na zakup i zainstalowanie urządzeń do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii musiał być właścicielem zakupionych towarów.

Zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) zabezpieczenie wierzytelności banku może być dokonane w drodze przeniesienia na bank przez dłużnika lub osobę trzecią, do czasu spłaty zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją, prawa własności rzeczy ruchomej lub papierów wartościowych. Przewłaszczenie na zabezpieczenie wierzytelności to zatem umowa, polegająca na tym, że dłużnik lub osoba trzecia przenosi własność rzeczy na wierzyciela, który zobowiązuje się względem zbywcy do korzystania z nabytego prawa wyłącznie w zakresie, w jakim jest to potrzebne dla zabezpieczenia wierzytelności, pozostawiając możliwość korzystania z niej przez dotychczasowego właściciela – dłużnika lub osobę trzecią. Intencją stron w zakresie dokonanego przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest, jak w przypadku umowy sprzedaży, definitywne przeniesienie prawa własności. Przewłaszczenie jest formą zabezpieczenia interesów banku w przypadku braku całkowitej spłaty kredytu przez kredytobiorcę.

Wbrew twierdzeniu organów, przedmiotowa inwestycja została zakończona, instalacja została zainstalowana, uruchomiona i przyłączona do sieci elektrycznej użytkownika, usługa została zatem wykonana. Podatnik jest co prawda tylko posiadaczem przedmiotowej instalacji, ponieważ przeniósł jej własność w ramach przewłaszczenia na zabezpieczenie, ale korzysta z niej jak właściciel, poniósł na nią wydatki, ponosi koszty jej użytkowania i konserwacji, nie można zatem skutecznie dowodzić, że nie zakupił tego towaru czyli nie nabył instalacji. Zakup został potwierdzony fakturą VAT, usługa została wykonana a nabywca jest w posiadaniu rzeczy. Wniosek organów, że wobec przewłaszczenia na zabezpieczenie do zakupu jednak nie doszło, jest zatem nieuzasadniony.